موی سفید

گر به حرم عشقت رهم ندهی

به طواف گنبدت خواهم آمد

گرزدرخانه ات رهم ندهی

زراه عشقت خواهم آمد 

درآینه خودرادیدم

ناگه آهی کشیدم

کوه موی سپیدم

آینه زدستم بیفتاد

کوه بودم

شکست هزاران موی سپیدم

ای زلفت کمند اسب تور

زمین زیر پایت نعلت گره گشا

دل به هرکس مده

آخرش پس آرده

تومن کس

آخرش تاب ویرانه ندارد